Rabunek królewskich (hesskich) klejnotów.

Największą kradzież sztuki i zarazem historycznych pamiątek, dokonano w Quedlinburgu, tyle, że nie był to odosobniony „wyczyn” amerykańskich sił zbrojnych okupujących Niemcy. Dużą sensację wywołała wiadomość o kradzieży kurhesskich klejnotów królewskich, które miały być ozdobą ceremoni ślubnej  między Sophie von Griechenland, wdową poległego podczas wojny księcia Christoph von Hessen, z księciem Georg Wilhelm von Hannover. Famillia von Hessen zapowiedziała, że Sophie podczas ceremonii ślubnej nosić będzie owe królewskie klejnoty. Kiedy upoważniony urzędnik udał się do zamku Friedrichshof po ukryte tam przez familię króleskie precjoza, stanął przed pustą skrytką. Ten królewski skarb który zamurowany na krótko przed zakończeniem wojny w Friedrichshof, został przez  Amerykanów w tajemnej akcji skradziony. Amerykańskie władze oficjalnie oświadczyły, że o niczym nic nie wiedzą. Reprezentująca Dom Hesski energiczna teściowa narzeczonej, księżna Margareta von Preußen ,zwróciła się natychmiast do amerykańskich władz we Frankfurt’cie i do Criminel Investigation Division (CID) amerykanskiej armi. I ci zabrali się do dzieła z niespotykanym  zazwyczaj tempem. Księżnej Sophie wujek to General Mauntbatten of Burma, i jej brat Philipp zabierał się właśnie za poślubienie  angielskiej następczyni tronu Elizabet. No i w maju 1946 winnych tej kradzieży złapano. Ustalono, że jednostki 3 Armii gen. Pattona podczas przemarszu zajęli ten zamek i urządzili w nim kasyno którym zawiadywała kapitan Kathleen Burke Nash, która ten kurhesski skarb „zarekwirowała”.

Miejsce w którym schowano ten skarb było zamurowaną zamkową winnicą, którą zdradzili Amerykanom jej pracownicy. Cały ten skarb zabezpieczył dla siebie Kapitan Nash z pomocą dwąch innych oficerów, Colonela Jack Durant i Majora Dawid’a Wetson.Ci trzej opracowali pewien plan z którego pomocą ten skarb przeszmuglowali z Niemiec do Ameryki.

Major Watson wysłał swojej famili do domu srebrny dzban. Kapitan Nash złoty serwis składający się z 36 części, a Colonel Durant, by iść na pewniaka i zaoszczędzić na Porto wysłał swoją część z adnotacją „Official”. Między kapitanem Nash i Kolonel Durant doszło podczas tej akcji do takiego zbliżenia, że się pobrali. Pod koniec maja 1945 r. małżeństwo to zostało w Chicago aresztowane, a 2. sierpnia 1945 kapitan Watson w Niemczech. Pierwsza została oskarżona kapitan Durant z domu Nash. Swoją obronę oparła głównie na tym, że familia Hessen podczas wyjści Amerykanów z tego skarbu zrezagnowała. Podobnie bronił się David Watson, który podczas procesu powiedział, że „Plądrowanie w Niemczech było rzeczą ogólnie przyjętą”  a poza tym familia Hessen to przeświadczeni naziści, i z tego choćby powodu ten skarb nie powinien nigdy do nich wrócić. Sąd wojskowa odrzucił te ergumenty i skazał oskarżonch na karę więzienia. Główna oskarżona otrzymała 5 lat . Te wyroki zostały przez Amerykanów propagandowo wykorzystane, lecz tym okradzionym nie pomogły odzyskać tego skarbu. Te skarby które zdołano odebrać, Amerykanie „zabezpieczyli” z tym uzasadnieniem, że być może chodzi o amerykańską własność. Tej złodziejce Nash udała się przeprowadzić pewien rodzaj „oficjalnego” zabezpieczenia tych skarbów. W 1952 kilka drobnych części wróciło do właścicieli. Ogromna część tego skarbu-pamiątki  jednak zniknęła na zawsze.

t.v.r.