GLAGOLICA

(wątpiącym cały text do sztambucha)

O przynależności do „Słowiańszczyzny“ decydzje wspólny język, perorują

„oldboje-narodowcy“. Początek "słowiańskiego" (polskiego) języka wiąże się nierozerwalnie z dwoma braćmi zakonnikami, Cyrillos’em (ur. 826, zm. 14. 2. 869) i Methodios’em (ur. 815, zm. 6. 4. 885). Obaj cieszyli się wyjątkowymi względami greckiego Cesarza Michael’a III. Cyral sporządził alfabet z 20 literek i dopasował do greckiego pisma w powiązaniu ze swoim ojczystym dialektem. Tak utworzyli bracia sztuczny język, który w każdej chwili można było z modyfikować. Na prośbę morawskiego księcia Rheinlieb’a, późnie po glagolicku Ratislaw’a, Cesarz wysłal go na Morawy (863) i Pannoni gdzie moduluje i zwiększa zasób słów miejscowego języka. Rzymski papież , Hadrian II połapał się w interesie i liturgi i mianował braci na biskupów. Na Morawach i w Pannoni akcja ta nie wypaliła. Po śmierci Methodego pojawili się misjonarze glogalici na Bałkanach i pochowali się u Bułgarów. Tamtejszy książe Bo (go) ris w roku 864 ochrzcił wszystkich swoich podwładnych. Dał się przekonać do własnej liturgii. Pod młodszym synem Bogoris’a Simeon’em, niejaki Johannes Chrysostomos wprowadzł liturgię glagolicową. W pierwszych dziesięcioleciach 10 wieku powstały główne części kościelno-globalistycznej literatury starobułgarskiej, zwanej później, ze względów pryncypialnych „starosłowiańską“. Ta globalistyczna misja zdobyła zaufanie chorwackich (kroackich) książąt.. Liturgia rzymska musiała dać w 885r. platz liturgii glogalistycznej. Ten nowy glogalicowy język opanowali „szlachetnie urodzeni“ względnie szybko. Po zakazie rozpowszechniania glagolicy (10-12w.) została wprowadzona ponownie w części kroackiego terytorium w 1243 przez papieża Innocentego IV. Tego rodzaju fakty (wydarzenia) kwitowane są na ogół przez nadwornych „historyków“ milczeniem.... lub „wyjaśniającą“ gmatwaniną. Jednak ostrożnie i po kawałeczku zmuszano plebs gwałtem do rezygnacji z ich języka (germańskiego) na rzecz glagolicy. Glagolica ze swoimi starobułgarskimi i „starosłowiańskimi“ dokumentami, tworzyła podtawy owej polityczno – językowej misji we wschodniej Europie. W roku 1000-nym pobudowali zakonnicy glogaliści klasztor w Czechach. Bułgarscy glagolicowi zakonnicy wprowadzili swój liturgiczny język do państwa skandynawsko-kijowskiego i spreparowali podstawy sztucznego polskiego i rosyjskiego języka. Zmiana języka, wprowadzenie narzeczy i dialektów przez glagolicowych zakonników dokonano w Pradze (1347) i Krakowie (1390). Johan Hus (1415 na rozkaz rzymskiego papieża usmażona na stosie) przeciwnik katolickiego kościoła i handlu dewocjonaliami, rządał oddzielenie sztucznego glagolicowego języka od łaciny. Kazał wzmonić metatezy i wprowadził w swoich religijnych pismach diakrytyczne znaki. Husycki król (Nationalkönig) Podiebrat (Georgvon Kuhnstadt) wprowadził czeską glagolicę na jakiś czas na Sląsk; glagolicowi zakonnicy zawlekli ją aż nad Łabę. Resztki tej nowomowy znajdzieny w Lausitz, w Spreewald’zie i hanowerskim Wendland. W samej Pradze pierwsze „czeskie“ glagolicowe znaki „ojczystego“ języka zarejestrowano w 1435 w zapisach Maler Zeche. W Słowacji literaki wprowadzł niejaki Gaviowitsch, z zawodu franciszkanin, (1756- 1813) z glagolicowego ubocznego dialektu. W Polsce jeszcze za czasów Króla Jagiel’a (Jagiełło) tak w pismach urzędowych czy literaturze „polskiego języka“ nie używano. W 1501 Johan von Ostroróg pisał: „Kto w Polsce chce żyć, ma uczyć się polskiego!“ W 16 wieku sutuacja w PO-land diametrialnie się zmieniła. Wszystkimi środkami, wywłaszczeniem, wygnaniem i mordem zmuszano ludziska do zrezygnowania z używania swojej gemańskiej mowy i zaczeli mamrotać językiem „wysoko - glagolickim“. Mała próbka z której można doskonale rozpozna nawracanie i przemianę z germańskiego na „nasze“: Gerber = garbarz, Maler = malarz, Szlosser = ślusarz, glatt = gładki, kurz = krótki, regeln = uregulować, ratusz = Rathaus i tak dalej ...... Zmieniono też familijne nazwiska i dopisano końcówki „ski“ i „ki“. Szlachta zadowoliła się początkowo polskimi glogalicowymi przydomkami, n.p. panowie von Gleißen, zwali się raptem von Gleisen-Doregowsk (Döringsdorf) . Często bywało też tak: Herr Letzko po kompieli zwał się już Letzkowski. Ale jak w 15 wieku do familijnych nazwisk z różnych powodów nie dodawano owe „ski“ czy „i“ Kaszybi pisali się teraz, dla przykładu, Szady-Borzyskowski. Sposób postępowania glagolicowych „Sprachveränderer“ (....pojęcie krytykowane i wyśmiewane. Niejaki Dr.Alexander Deeg, jeden z tych znaczniejszych specjalistów „odnowicieli“ i skrętów twieidził: od tych Starych uczyłem się jak antyczne texty na nowo czytać...te greckie i hebrajskie) prześledzić można czytając „Vaterunsers“ w „języku słowiańskim“. W Hanowerskim Wendland powszechne jest stosowanie połabskiego Ojczenasz . Używa się w nim w miejsce „Reich“ to starosaksońskie słowo „rika“. Powstały inne słowa n.p. w miejsce „Heiland“.... „Nassa wader (Ojcze nasz).... tia rik komme... przyjdź królestwo twoje.... tia willia schinyot... bądź wola twoja....“. W Wysoko serbskim pojawia się to słowo „kralestwo“, na Morawach – „kralowstwi“, w polskim – królestwo, mazurskim i Kaszubskim „królestwo“, a stara 11 sto wieczna wersja w ruskim (Ross,Russ) zawiera w tych kirylijskich znakach to określenie „Zässarjstwije”. Współczesna rosyjska wersja tego słowa brzmi „Zarjstwije“ lub „Zarjstwo“. W południowo-słowiańskim istnieje to określenie „carstvije", w serbokroackim znowu „kraljestwo“. Te pojęcia dla „reich“w powiązani z „kral“ i „król“ czy końcówki tego rodzaju „-(e)stwo/stwije pochodzą z niemieckiego imiona Karl. Ze wzglądów pryncypialnych wybrano dla tego sztucznego języka frankonskie imię Karl, i z tego zrobiono ów królewski tytuł - kral/król. Przez przestawienie (metateza) „r“ z Karl’a powstał więc „kral“ i po zamianie liter „a“ na „o“ krol“ (Król). Nie należy do tego wywodu mieszać nienarodzonego nigdy „Karola Wielkiego“. Pojęcia „Cezar“ i „Car“ oraz te końcówki są derywacjami tytułów panujących obiboków, jak dla przykłdu; Simeon von Bulgarien (884-927) i pod koniec 15 wieku carowie rosyjscy. Wyjątkowym przyśpieszaczem wprowadzającym glagolicę był Simeon. Z trzech wersji słowiańskiego Ojczenasz z trzema zróżnicowanymi wyrazami dla pojęcia „Reich“ można jedynie wywnioskować, że mógło powstać dopiero jak ci panujący sprawowali władzę, względnie dużo później wzieli się z pod kapelusza albo starosaxańskiego eposu. Postulowany przez sławofilów storo-słowiańsli jęzak w czasowym przedziale 400 przed n.er. do 400 lat po nar. Chr. z prasłwiańskim ludem żyjącym w koegzystencj z Gotami, jak pewni krewcy niebieskoocy „słowianscy“ blondyni dzisiaj przyjmują, nigdy nie istniał. Prosto i dobitnie,- słowiańkiego narodu nie było, a tym sztucznym językiem, Glagolicą, zaczęli gaworzyć ludziska (Burgundzi & Co) dopiero w 9 (DZIEWIATYM) wieku NOWEJ ERY !! Kimkolwiek ONI byli to musieli najpierw Germanów dzielić. I jak zawsze wcześniej czy później „ogniem i mieczem“, aby zmusić do wyrzeczenia się ojczystej mowy – ich wyobcować ! Rosja (Russ-land) zarządała z powodów politycznych przyłączenia „illyryjskich“ narodów (Słowacja, Kroacja, Serbia, Słowenia), czyli w prostej lini potomk germańskich Wandalów do przyszłego ZSRR. Wiedeń natomiast zabronił w 1848 r. posługiwać się tym określeniem „illyryjski“ z powodów polityczny. Po tygodniu wszyscy byli „Südslawen“.W „Slawische Literaturgescichte“ (Leipzig 1906) Josef Karasek pisał: „Ten kościelny język służył ortodoksyjnym Słowianom z jednj strony do zbawienia, z drugiej strony sprowadził nieszczęście“. Mieli dostęp do literatury i wymiany kulturowej. Pozbawili się jednak własnej tożsamości. Dotkneło to w głównej mierze „Nordslawen“ którzy należeli do kultury zachodniej, jak n. p. obywateli PRL-u. Na ich nieszczęście jednak, bo ten sztuczny język, którym posługiwali się główniw zakonnicy i księża, położył się na literaturze jak śmiertelny całun. Owy narzucony urzędowy język z biegiem czasu ulegał modyfikacji i ożywieniu, był dostosowywany do plemiennej gwary. Doszło do tego, że plemiona jednego narodu w Europie zostały rozłączone i przeciwko sobie podbechtane. Między Niemcymi i Słowianami doszło do językowej i pseudonacjanalistycznej sprzeczności. Panslawismowi, który generalnie powstał z umyślnego fałszowania historycznych faktów na polecenie „Ojców Kościoła“, został rzekomo przeciwstawiony rozbuchany germanizm. Tja.... skąd my to znamy? Glagolica ze swoim dyskretnym, kapłańskim i zakonnym słownictwem, pełnam jadu, doprowadziła do rozdźwięku i sprzeczności . Ci sami ludkowie, genetycznie jednorodnie uformowani, przez stulecia brali się za łby. Nie tylko język ale i pismo miało dzielić jeden naród. Z glagolicy wyrosła cyrylica. W 1990 r. byłej Moldauerische SSR, obecnie Mołdawa, udało się pozbyć tej sztucznej carylijskiej pisaniny, może podążą za Mołdawią inni. Głównie Ci wywodzący się w prostej lini z plemion germańskich w Srodkowej i Wschodniej Europie, na przykład obywatele europejskiej części byłego ZSRR, PRL,u i im podobni. Tak jak tym obywatelom wyżej, szło też przez stulecia innym GLOBALICOWANYM. Cóż mieli robić? Musieli się porozumiewać z wielebnymi i szlachtą , to jest. z tymi z podejrzanym podniebieniem i klerem, a więc z władzą!!. Czas pracuje tym razem inaczej. Posłowie nie wiedzą dzisiaj ile zer ma bilion, a obywatele nie znają swoich praojców.

Na podstawie... t.v.r.